verjaardag

Het was zo ver..
Ik hoopte op veel verandering. Maar er gebeurde niets. Helemaal niets.
Ik dacht, dan klopt het niet! Maar ik keek nog eens op mijn ID en toch was de dag er. 18 jaar. Maar geen verandering. hoe dat zit, weet ik ook niet.
's ochtends op de VBC. NIemand wist natuurlijk dat ik jarig was (al kan ik me herinneren dat ik een paar jaar terug dat stiekem aan de kinderen had verteld de dag ervoor, maar als je 18 bent, doe je dat niet meer). Dus toen Lianne mij zag gaf ze me 3 zoenen, met als gevolg dat (bijna) alle medewerkers mij zo dachten te moeten begroeten (m.u.v. een verkoude persoon en mensen die gewoon ver weg bleven en niet durfden).
En in de kring moest ik óp de stoel gaan staan en er werd hard voor me gezongen.

Thuisgekomen, reed na een poosje een rode auto voor de deur, met zo'n L erop. Ik mocht meteen sturen. En later gassen. En later schakelen. Ik voelde me 'bestuurder', die kan zorgen dat de auto naar links gaat, als je het stuur die kant op draait. Dat was een besef dat ik deed.

Nadat het 's avonds ook nog heel gezellig was, kon ik concluderen: 'het was een geslaagde verjaardag' en 'ik ben nu echt 18'.

Dáag!